Προσκλητήριο Γάμου και οι Πέντε Κανόνες

Αυτό κι είναι θέμα.... Τo προσκλητήριo που επιλέγει κανείς για να καλέσει τους αγαπημένους του είναι το καθαρά υποκειμενικό και αντιπροσωπευτικό μέσο του καθενός από εμάς.


Οταν έφτανε στα χέρια μου κατά καιρούς ο μαγικός φάκελος που ήταν το vip εισιτήριό μου για να παραβρεθώ στην ξεχωριστή ημέρα κάποιων πάντα ένιωθα τιμώμενο πρόσωπο στις μοναδικές αυτές οι στιγμές ένωσης δύο ανθρώπων, παρά τις προσωπικές μου απόψεις περί "βιομηχανίας γάμου και σια ο.ε." ....


Πήγα σε αρκετούς γάμους, είδα πολλούς φίλους και φίλες να ενώνονται ενώπιον Θεού και ανθρώπων στην Ορθόδοξη εκκλησία, στην Καθολική εκκλησία, στην Εβραική συναγωγή, στην Μουσουλμανική κοινότητα, στην Ινδική Κοινωνία, στο Δημαρχείο. Ολοι τους είχαν έναν κοινό παρονομαστή: Τη νύφη και το γαμπρό αναμφισβήτητους πρωταγωνιστές της δικής τους  χαρμόσυνης ημέρας.
Άγραφοι κανόνες αυτής της ημέρας είναι ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα να προσπαθήσει να τραβήξει επάνω του την προσοχή, κανείς δεν νοείται να σπιλώσει ή να κάνει έστω προσπάθεια να αμαυρώσει και να σπείρει ζιζάνια στη χαρά του νέου ζευγαριού. Ολοι οι καλεσμένοι ενός γάμου είναι εκεί γιατί το ζευγάρι επέλεξε να παραβρίσκονται και να συμμετέχουν με την αγάπη και την καλή τους διάθεση εκεί.
 Ή μήπως διαφωνείτε?


Κάπου εδώ έφτασε και η στιγμή να σας συστηθώ επίσημα. Με λένε Εβελίνα και ανέκαθεν ήμουν λάτρης των καινοτομιών, των μειονοτήτων και των χειροτεχνημάτων.
Ακόμα και όταν έφτασε η στιγμή που θα γινόμουν νύφη επέλεξα να είμαι εναλλακτική νύφη και να οργανώσω έναν γάμο που θα ήταν όσο το δυνατόν πιο κοντά στα θέλω και αξίες μου και όχι κάποιων μελών της "βιομηχανίας γάμου και σια ο.ε."
Υποστηρικτής και σύμμαχος μου, ο  σύντροφος, σύζυγος (to be τότε) και συνοδοιπόρος, ο Σπύρος που μου έδωσε πλήρη ελευθερία κινήσεων .


Εχοντας κατά νου μερικούς βασικούς κανόνες , έκανα τα απαραίτητα πρώτα βήματα για την οργάνωση ενός γάμου που ανέλαβα εγώ εξ'ολοκλήρου, me, myself and I !!




Κανόνας πρώτος: Ολα στη ζωή είναι ρίσκο αλλά η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς!!                           


Aνέκαθεν ήμουν, είμαι και θα είμαι αντίθετη με το στολισμού μιας  εκκλησίας κυρίως στο εσωτερικό για οποιαδήποτε μορφή τελετής. Δεν με συγκινούν κάθε λογής άνθη, φύκια και μεταξωτές κορδέλες για τα οποία ξοδεύονται μικρές περιουσίες προκειμένου να επισκιάσουν για λίγα λεπτά την ιερότητα του χώρου και να νιώσουν έτσι μικροί κροίσοι οι μελλόνυμφοι, ενώ οι οικογένειές τους θα έχουν να διηγούνται την "μεγαλο-μικρο-πρέπεια" της τελετής χρόνια μετά...
Δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων και ευτυχώς ούτε και οι οικογένειές μας.


Ανέκαθεν για μένα ο Γάμος ήταν κάτι βαθύτερο και σημαντικότερο από ένα νυφικό υπερπαραγωγή, το είδος των λουλουδιών που θα επιλεχθούν, τον κομμωτή, τον μακιγιέρ κτλ..
είναι η ένωση δύο ανθρώπων ενώπιον του Θεού με σκοπό τη διάρκεια και όχι το θεαθήναι και αυτό ακριβώς επεδίωξα να έχω σαν Κύριο Θέμα κατά τη Διάρκεια της Τελετής του δικού μου γάμου.


Το κείμενο των προσκλητηρίων μας το είχα έτοιμο στο μυαλό μου πριν την τελική μορφή των προσκλητηρίων που αποφασίσαμε να είναι ηλεκτρονικά.


Τι πιο σύγχρονο και πρακτικό για ανθρώπους που βρίσκονται σχεδόν όλη μέρα μπροστά από μία οθόνη,  -όπως ο Σπύρος κι εγώ-  και απευθύνεται κυρίως σε ανθρώπους που επίσης βρίσκονται σχεδόν όλη μέρα μπροστά από μία οθόνη -όπως οι περισσότεροι φίλοι μας-.


Εάν και σε όλο τον κόσμο τα περισσότερα κορίτσια "εκπαιδεύονται" να ονειρεύονται μία βαρύγδουπη και πολυέξοδη ημέρα γάμου, στον δικό μου μικρόκοσμο επικρατούσε πάντα το "λίγοι και καλοί και κατά προτίμηση φίλοι" μιας κι έχω μια αδυναμία στους "κατ' επιλογήν ανθρώπους στη ζωή μου-φίλους", σε αντίθεση με τους "δεδομένους εξ'αίματος-συγγενείς".

Δεν πρόδωσα τα πιστεύω μου ούτε την τελευταία στιγμή με το να προσθέσω στη λίστα των καλεσμένων τον τάδε και τον δείνα πρωτο-/δευτερο-/τριτο-ξαδέλφια με τα οποία δεν έχουμε ανταλλάξει καν ευχές τα τελευταία Χριστούγεννα, Πάσχα, Γενέθλια και Ημερογιόρτια μας. Ούτε θείες, ούτε θείοι, ούτε γείτονες, ούτε γειτόνισσες, ούτε υποχρέωση, ούτε καθήκον.
Μόνο αυτοί που ήταν εκεί, τόσα χρόνια τώρα...




Κανόνας δεύτερος: "this is my life"


Το Wedding Blog μας ήταν γεγονός και είχε θέμα "Tiffany Blue"

Μιας και στο γάμο μας θα έρχονταν και κάποιοι φίλοι από το εξωτερικό και όχι μόνο, θεώρησα ευγενικό να αναρτήσω εκτενέστερες πληροφορίες και λεπτομέρειες σχετικά με τον Γάμο, την περιοχή που θα γινόταν η τελετή κτλ και όλες οι αναρτήσεις ήταν ταυτόχρονα στα ελληνικά και στα αγγλικά.

Το Προσκλητήριο ήταν δημοσιευμένο στο blog και ετοίμασα ελάχιστα χειροποίητα συλλεκτικά κομμάτια τα οποία απευθύνονταν σε κάποιους καλεσμένους μη χρήστες του διαδικτύου.

'Οταν κάνεις τόοοοσες ετοιμασίες ολομόναχη μακρυά από φίλες και φίλους (ας όψεται η συναισθηματική μετανάστευση),  εάν μη τι άλλο περιμένεις τουλάχιστον ηθική συμπαράσταση από δικούς σου ανθρώπους. Εκεί ακριβώς έρχεται η ψυχρολουσία.

Είναι η στιγμή που πέφτουν οι μάσκες μιας ζωής κι εμφανίζονται οι "καλο-κακο-θελητές".
Εχουν μορφή συγγενική, φιδοφιλική, υπάρχουν πάντα και εμφανίζονται όταν δεν τους περιμένεις.
Κι έτσι κατανοείς βαθύτατα την έννοια του σύγχρονου όρου frienemies.


(σιγά μην τους κάνω και αφιέρωμα... κι εσύ το ίδιο να κάνετε όταν θα εμφανιστούν -γιατί θα εμφανιστούν-,  απλά αγνοείστε τους.)




Κανόνας τρίτος:  Να τηρείς τα πιστεύω και τα Θέλω σου και να βάζεις τα ΄Ορια σου.


Εάν και αρχικά είχα σκοπό είχα να αναφερθώ εκτενέστερα στις ύπουλες και πανούργες κινήσεις των "καλο-κακο-θελητών" του δικού μου γάμου θα κάνω μια οριστική και αμετάκλητη διαγραφή όλων αυτών από την μνήμη μου και θα προχωρήσω στην αφήγησή μου όπως ακριβώς προχώρησα στο γάμο και στη ζωή μου χωρίς τα άτομα αυτά.


΄Αμεσα αλλά πάντα κόσμια κι ευγενικά έπρεπε να θέσω τα όρια μου σε όσα είχα ήθελα και είχα επιλέξει να εφαρμόσω στο γάμο μου. Οργάνωσα τις σκέψεις μου και κατέγραψα τι ακριβώς δεν ήθελα να υπάρχει κατά τη διάρκεια της τελετής.
Αναφέρομαι στα σιγοψυθυρίσματα, τους σχολιασμούς, τα φλας από τις μηχανές των καλεσμένων τα οποία θα εμπόδιζαν τους επαγγελματίες να κάνουν τη δουλειά τους, τα "διαλείμματα" για τσιγάρο (φφφφστ μπόινγκ), τις πέντε-δέκα έξτρα μπομπονιέρες για τους γείτονες και την περιφέρεια όλη, κάποια φαινόμενα νεο-ελληνικότατα και χαρακτηριστικά δείγματα ανθρώπων απαίδευτων σε θέματα κοινωνικής συμπεριφοράς που τους αγαπάμε και τους δεχόμαστε με τα ελαττώματά τους αλλά για κανέναν λόγο δεν πρέπει να "ανεχτούμε" τα ελαττώματά τους αυτά την δική μας ημέρα που είμαστε ήδη στρεσαρισμένοι.

Kανόνας τέταρτος: (Sh)it happens, αλλά αντιμετωπίζονται όταν τα έχεις προβλέψει.

Είναι απίστευτα απύθμενη η άγνοια που έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι σχετικά με την ερμηνεία ακόμα και των πιο χαρακτηριστικών συμβόλων του γάμου όπως για παράδειγμα είναι τα στέφανα. Θα προτιμήσουν όμως να επιλέξουν τα ακριβότερα για τον γάμο τους, μόνο και μόνο για να είναι εντάξει με τον εαυτό τους ότι έκαναν τον μεγάλο και βαρύγδουπο γάμο. Big, Fat Greek Wedding για την ακρίβεια.

Κανόνας πέμπτος: Oλα περνάνε και όλα γίνονται για κάποιο λόγο.


Μην αγχώνεστε... σκοπός μου είναι να σας βοηθήσω να συνειδητοποιήσετε πως πρόκειται για εσάς και τον καλό σας και κανέναν άλλον. Είναι δική σας υπόθεση τι θα επιλέξετε και πώς θα το διαχειριστείτε και "σαν θέλει η νύφη κι ο γαμπρός......." να'ναι όλοι καλά αλλά μακρυά!

Η «διαδρομή» του νυφικού μέσα στο χρόνο

Πριν φτάσουμε στο λευκό -σήμα κατατεθέν- νυφικό, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, το τόσο ιδιαίτερο αυτό ρούχο, γνώρισε πολλές παραλλαγές ανάλογα με τον τόπο και το χρόνο!
Η παράδοση του κλασικού λευκού νυφικού 

με το πέπλο ξεκινάει από τον 

19ο αιώνα. 

Κατά τη διάρκεια της μεσαιωνικής περιόδου και κάτω από την επιρροή της καθολικής εκκλησίας, το πέπλο της νύφης γίνεται λευκό, σύμβολο της αγνότητάς της. 

Επίσης, οι νύφες, κατά τη διάρκεια της ρωμαϊκής περιόδου, επηρεασμένες από τη χριστιανική παράδοση, επιλέγουν να φορέσουν μακριά πέπλα  σε αποχρώσεις του πορτοκαλί και 
του κόκκινου χρώματος,  καλύπτοντας όλο τους το σώμα.

Είναι χαρακτηριστικό, όπως αναφέρεται 

και σε ένα ποίημα του 15ου αιώνα, 

ότι το κάθε χρώμα του πέπλου ήταν πολύ σημαντικό 

γιατί συμβόλιζε και κάτι διαφορετικό:

το μπλε συμβόλιζε την αληθινή αγάπη, το κίτρινο σήμαινε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μεταξύ της νύφης και του γαμπρού, το ροζ θεωρούνταν σύμβολο σεμνότητας, το πράσινο συμβόλιζε την απροθυμία της νύφης, το κόκκινο ότι η νύφη προτιμούσε να πεθάνει και το μαύρο ότι επιθυμούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω.

 

Και το λευκό;

Επιλέγοντας το χρώμα αυτό, σήμαινε ότι η νύφη ήταν ικανοποιημένη με την επιλογή του συντρόφου της.

Η επιλογή του λευκού πέπλου έγινε παράδοση, μόλις στα τέλη του 17ου αιώνα. 
Κατά τη διάρκεια της περιόδου που ήταν ο Ναπολέων στο θρόνο, το 1804, παρατηρήθηκε μία επανάσταση στη μόδα. Τα νυφικά με αυτοκρατορικό στιλ έκαναν την εμφάνισή τους. Κατά τη διάρκεια των αιώνων, η μόδα του λευκού νυφικού και πέπλου άρχισε να διαχέεται όλο και περισσότερο και να γίνεται τελικά παράδοση, φτάνοντας έτσι τον 19ο αιώνα να αποτελεί πλέον κομμάτι της γαμήλιας μόδας.

  

Η βιομηχανική επανάσταση άλλαξε τον κόσμο αλλά και την παράδοση στα νυφικά. 

Κατά τη διάρκεια αυτού του αιώνα, η «φιγούρα» της νύφης άλλαξε πολλές φορές,  ενώ η ποικιλία των υφασμάτων μεγάλωνε όλο και περισσότερο. 

Το μετάξι και το βαμβάκι είχαν μεγάλη επιτυχία

και χρησιμοποιήθηκαν ιδιαίτερα στην κατασκευή 

των νυφικών. 

Τα αξεσουάρ με λουλούδια και άλλα διακοσμητικά στοιχεία, έκαναν την εμφάνισή τους 

και προσέδωσαν διαφορετικό στιλ στα μέχρι τότε σχέδια νυφικών. 

Το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, παρατηρείται να κυριαρχεί το «εβραϊκό» στιλ, με το διαφανές πέπλο να πέφτει στο πρόσωπο της νύφης. 

Σιγά-σιγά και όσο εξελισσόταν η μόδα σε αυτόν τον τομέα, άρχισαν να εκδίδονται και περιοδικά που ασχολούνταν με τη «γαμήλια» μόδα. 

Τότε ήταν που στην παλέτα των χρωμάτων για το νυφικό, προστέθηκαν και άλλα χρώματα, όπως είναι το ροζ, το θαλασσί και το ιβουάρ. 

Πέρα από τον «χρωματισμό» των νυφικών, παρατηρείται κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου και η εμφάνιση πιο κοντών νυφικών και πέπλων τα οποία προτιμήθηκαν από νύφες πιο μοντέρνες που ήθελαν να ξεφύγουν από τις παραδοσιακές γραμμές.

Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, τα «παστέλ» χρώματα άρχισαν να κυριαρχούν και να προτιμώνται από πολλές σύγχρονες νύφες. Νέα πρωτότυπα σχέδια έκαναν την εμφάνισή τους όχι μόνο στα νυφικά αλλά και στα πέπλα.

Όπως και να έχει, η μόδα των νυφικών εξελίσσεται χρόνο με το χρόνο, δίνοντας νέες ιδέες και προσθέτοντας νέα χρώματα και πρωτοτυπία στο πιο σημαντικό γεγονός στη ζωή ενός ζευγαριού.

Τα Νυφικά είναι του Οίκου Μόδας και Νυφικών, 
LOUIS XIV
Κανάρη 20 & Πολυμέρη
38222 Βόλος


louisxiv.greece@hotmail.com

Σύμβολα του Γάμου / Wedding Symbols

Το λευκό χρώμα


Οι Αρχαίοι Ρωμαίοι πριν 2000 χρόνια, επέλεξαν το λευκό ως το επίσημο γιορταστικό τους χρώμα. Όσο δύσκολο και αν είναι να το πιστέψει κανείς, δεν ήταν πάντα το χρώμα που φοριόταν στους γάμους. 
Η μόδα αυτή ξεκίνησε την Βικτοριανή εποχή, όταν η βασίλισσα Βικτόρια επέλεξε το λευκό για χρώμα του νυφικού της, στον γάμο της με τον Πρίγκιπα Αλβέρτο. Εκείνα τα χρόνια, το λευκό συμβόλιζε την αγνότητα και την παρθενία. 
Σήμερα είναι το χρώμα της χαράς και της γιορτής-που σημαίνει ότι κάθε νύφη μπορεί να το φορέσει είτε είναι ο πρώτος της γάμος είτε ο τρίτος! 

Το δαχτυλίδι




Το κυκλικό σχήμα του δαχτυλιδιού, συμβολίζει την ατέλειωτη αγάπη... Ο χρυσός αντιπροσωπεύει την ομορφιά που αντέχει στο χρόνο, την αγνότητα και την δύναμη. 
Τη βέρα τη φοράμε στο τρίτο δάχτυλο του αριστερούς μας χεριού γιατί οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν πως η φλέβα σε αυτό το δάχτυλο πήγαινε κατ’ ευθείαν στην καρδιά.

Όσον δε αφορά τη μεγάλη πέτρα που διακοσμεί το δαχτυλίδι των αρραβώνων, υπεύθυνος είναι ο βασιλιάς της Γερμανίας. 
Το 1477 προσέφερε στην αγαπημένη του ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι ως επισφραγίσει των αρραβώνων τους-το πρώτο καταγεγραμμένο διαμαντένιο δαχτυλίδι αρραβώνων που δόθηκε ποτέ.

Το πέπλο


Οι νύφες αρχικά φορούσαν τα πέπλα με στόχο να κρατήσουν μακριά τα διαβολικά πνεύματα. 
Συχνά τα πέπλα έβγαιναν σε κόκκινο χρώμα για να έχουν μεγαλύτερη αντίσταση στο σατανά. 
Η κόρη της Μάρθα Ουάσιγκτον, λέγεται ότι ήταν η πρώτη νύφη που φόρεσε πέπλο από λευκή δαντέλα που κάλυπτε το πρόσωπό της. 
Ο αρραβωνιαστικός της, της είχε κάνει κομπλιμέντο για την ομορφιά της, ενώ αυτή στεκόταν πίσω από μια λευκή δαντελένια κουρτίνα και έτσι το αποφάσισε! 

Τα λουλούδια   


Στην Αρχαία Ρώμη οι νύφες κρατούσαν μπουκέτα από βότανα, συνήθως δεντρολίβανο που συμβόλιζε την πίστη, την γονιμότητα και έδιωχνε τα κακά πνεύματα. 
Οι Αρχαίες Ελληνίδες κρατούσαν κισσό, που συμβολίζει την ατελείωτη αγάπη. Στη Βικτοριανή περίοδο η μόδα επέβαλε το τριαντάφυλλο, που αντιπροσωπεύει την αληθινή αγάπη.








Η νύφη στα αριστερά του γαμπρού

Την εποχή των γάμων από αιχμαλωσία, ο γαμπρός έπρεπε συνέχεια να βρίσκεται σε άμυνα απέναντι στους επαναστατημένους μνηστήρες-ακόμα και όταν το ζευγάρι ήταν στον ιερό ναό και ετοιμαζόταν να πει τους όρκους του. Για αυτό το λόγο ο γαμπρός έπρεπε να έχει ελεύθερο το δεξί του χέρι (το χέρι που κρατούσε το σπαθί) ώστε να είναι έτοιμος να επιτεθεί εάν η κατάσταση το επέβαλε! Αυτό είναι Χριστιανικό έθιμο. Στους Εβραϊκούς γάμους, η νύφη στέκεται δεξιά από το γαμπρό.




Η τούρτα

Οι Ρωμαίοι έσπαγαν έναν κουλουράκι πάνω από το κεφάλι της νύφης. Το σιτάρι υποσχόταν γονιμότητα...
Τον 17ο αιώνα, ένας Γάλλος φούρναρης αποφάσισε να παγώσει μια στοίβα κουλουριών, δημιουργώντας έτσι την πρώτη γαμήλια τούρτα στον κόσμο! 








Το κατώφλι

Ο γαμπρός σύμφωνα με την παράδοση, σηκώνει τη νύφη στα χέρια και περνάνε μαζί το κατώφλι του νέου τους σπιτιού ή του ξενοδοχείου την νύχτα του γάμου τους. Με αυτό τον τρόπο τα διαβολικά πνεύματα που καραδοκούν κάτω από τις σανίδες του πατώματος δεν θα μπορέσουν να την πιάσουν! Οι Ρωμαίες νύφες αφηνόταν να τις σύρουν στο κατώφλι για να επιδείξουν την απροθυμία τους να εγκαταλείψουν το πατρικό τους σπίτι.






Το φιλί

Στην Αρχαία Ρώμη το φιλί σφράγιζε ένα συμβόλαιο, έτσι το φιλί στην εκκλησία κατά κάποιον τρόπο νομιμοποιεί το δέσιμο. Υπάρχει βέβαια και μια πολύ ρομαντικότερη εκδοχή (την οποία και προτιμούμε) : Ότι όταν το ζευγάρι φιλιέται, ένα μέρος από την ψυχή του καθενός μπαίνει στην ψυχή του άλλου. 






Το γαμήλιο ταξίδι

Το Μεσαίωνα οι νιόπαντροι περνούσαν ένα μήνα μόνοι τους, απολαμβάνοντας ένα ποτό φτιαγμένο από μέλι, το υδρόμελι (το μέλι συμβολίζει τη ζωή, την υγεία και τη γονιμότητα). Αυτό γινόταν μέχρι το φεγγάρι να βρεθεί σε χάση, έτσι βγήκε και ο όρος Μήνας του Μέλιτος. 








Τυχερά αξεσουάρ

Κάτι παλιό κάτι καινούριο, κάτι δανεικό κάτι γαλάζιο. Η παράδοση θέλει τη νύφη να φοράει την ημέρα του γάμου της, κάτι παλιό (για την συνέχιση των παλιών αξιών), κάτι καινούριο ( αισιοδοξία για το μέλλον), κάτι δανεικό (δανεική ευτυχία) και κάτι γαλάζιο (πίστη, καλοτυχία και αγάπη).

Το μπουκέτο και το πέταγμα της ζαρτιέρας


Η νύφη αρχικά πέταγε το μπουκέτο της σε κάποια φίλη της, για να την κρατάει ασφαλή (τα λουλούδια του μπουκέτου έδιωχναν τα κακά πνεύματα) και να έχει την τύχη με το μέρος της (μια και εκείνη την εποχή το να είσαι τυχερή σήμαινε να μπορέσεις να παντρευτείς). 
Αυτό λοιπόν σήμαινε πως η ανύπανδρη γυναίκα που έπινε το μπουκέτο θα ήταν η επόμενη που θα παντρευόταν. 

Το πέταγμα της ζαρτιέρας έχει μία αρκετά αστεία προέλευση. 


Οι καλεσμένοι έσκιζαν κυριολεκτικά κομμάτια από το νυφικό 
για καλή τύχη, οπότε για να προστατεύσει τον εαυτό της άρχισε 
να τους πετάει την ζαρτιέρα της. 

Στις μέρες μας ο γαμπρός την βγάζει από το πόδι της με τα χέρια, με τα δόντια και με όποιον άλλο (απόλυτα αθώο) τρόπο βρει και την πετάει στους εργένηδες φίλους του!