Χριστουγεννιάτικα Θαύματα!! Christmas Miracles!!

Το τέλειο αρσενικό

Σε κάθε γειτονιά, σε κάθε κοινωνία, υπάρχει ο «ωραίος».

Ο γκόμενος, το αρσενικό της διπλανής πόρτας, ο είναι-δεν είναι διαθέσιμος τύπος, που σε κάνει να μη μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του, αυτός για τον οποίο κοντοστέκεσαι να θαυμάσεις, που τα θηλυκά τον γλυκοκοιτάζουν με μάτια λάγνα όλο υποσχέσεις και τα αρσενικά τον ζηλεύουν μέχρι το κόκαλο.

Στη δική μας γειτονιά και στο δικό μας μικρόκοσμο αυτός είναι ο Α., ο δικός μου Α.

Ήρθε στη ζωή μου λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2011.

Μόλις πριν λίγους μήνες είχα κι εγώ μετακομίσει στην πόλη και μην έχοντας αποκτήσει ακόμα φίλους, ενώσαμε κυριολεκτικά τις μοναξιές μας έκτοτε και γίναμε αχώριστοι.

Εδώ και δύο χρόνια περίπου, ζούμε κάτω από την ίδια στέγη.

Είναι η φαντασίωση κάθε θηλυκού καθώς είναι γεροδεμένος, ανοιχτόχρωμος, με κατάμαυρα μάτια, δικαίως κάνει τα κεφάλια να γυρνούν στο πέρασμά του και παρόλο που είναι χαμηλών τόνων και λιγομίλητος, όλο και κάποια δικαιολογία βρίσκουν τα θηλυκά για να τον προσεγγίσουν.

Στην αρχή ίσως και να ψιλοζήλευα που γυρνούσαν το κεφάλι τους να τον κοιτάξουν, συνήθισα όμως και πλέον διασκεδάζω κιόλας με την ευρηματικότητά τους, προκειμένου να τραβήξουν την προσοχή του.

Τι σου είναι αυτές οι γυναίκες, άπαξ και βάλουν κάποιον στο μάτι, δεν λογαριάζουν τίποτα παρά μόνο το πώς θα τον αποκτήσουν.

Το σωστό αρσενικό όμως, είναι αυτό που σου χαϊδεύει τις ανασφάλειες μέχρι να φύγουν εντελώς και περπατά περήφανα στο πλάι σου, κάνοντάς σε να νιώθεις ξεχωριστή και να απολαμβάνεις τις στιγμές που είστε μαζί.

Το καλοκαίρι δεν είναι η αγαπημένη εποχή του αγαπημένου μου.

Δυσφορεί με τη ζέστη και παρόλο που τον ταλαιπωρεί να κάθεται στον ήλιο ακόμα και κάτω από την ομπρέλα, δεν μου χαλάει ποτέ χατίρι και με συνοδεύει αδιαμαρτύρητα κάθε φορά που θέλω να πάω στην παραλία.

Κάθεται πάντα δίπλα μου, γιατί ο Α. δεν είναι ο τύπος του αρσενικού που θα σε ξεχάσει στις ξαπλώστρες και θα περάσει την ώρα του στο μπαρ βαθμολογώντας μαγιό με τους φίλους του.

Ούτε είναι αυτός που θα αφήσει να σε πλησιάσουν άγνωστοι πλασιέ της παραλίας ή καμάκια.

Μαζί του νιώθεις σιγουριά και ασφάλεια.

Έχουμε περάσει ήδη δύο καλοκαίρια παρέα κι αυτός εξακολουθεί να είναι ένας γνήσιος ιππότης, πράγμα τόσο σπάνιο στην εποχή μας.

Μιας και η πόλη μας είναι παραθαλάσσια και επαρχιακή, απολαμβάνουμε καθημερινές βόλτες είτε δίπλα στη θάλασσα είτε στη φύση.

Έχει έναν μοναδικό τρόπο ο Α. να επικοινωνεί σιωπηλά με τα στοιχεία της φύσης. Πολλές φορές παρατηρώντας το πόσο ήρεμος είναι, νιώθω ότι μου διδάσκει ζεν.

Το ίδιο ήρεμος είναι και όταν κοιμάται.

Γαλήνια σαν παιδί, δεν θέλει και πολύ να αποκοιμηθεί.

Όπου κι αν κάθεται, όποια ώρα της ημέρας κι αν είναι, έναν υπνάκο δεν το έχει σε τίποτα να τον πάρει.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δε με έχει έγνοια.

Δεν χρειάζεται καν να φωνάξω το όνομά του, γιατί όταν τον χρειαστώ εκείνος με έχει καταλάβει τηλεπαθητικά και είναι πάντα εκεί στο πλάι μου.

Οι τρόποι επικοινωνίας μας είναι πραγματικά συγκινητικοί.

Αρκεί να κοιταχτούμε έντονα στα μάτια και ξέρουμε τι πρέπει να κάνει ο ένας για τον άλλον.

Σπανίζουν στις μέρες μας τέτοιες ειλικρινείς, δυνατές κι έντονες σχέσεις.

Δεν φοβάμαι να παραδεχθώ ότι τον αγαπώ τόσο πολύ, που πονάει.

Νιώθω ότι κι εκείνος έχει αισθήματα για μένα κι ας μη μου τα έχει εκφράσει ποτέ.

Ξέρω ότι είμαστε διαφορετικοί και ότι η σχέση μας έχει ημερομηνία λήξης, αποφεύγω όμως να σκέφτομαι το μέλλον δίχως αυτόν στο πλάι μου.

Προτιμώ να ζούμε ευτυχισμένοι το παρόν που έχουμε, όσο και όπου, αυτό μας οδηγήσει.

Τώρα που το θυμήθηκα, πρέπει να κοιτάξω και το βιβλιάριο υγείας του, έχει να κάνει ένα ακόμα εμβόλιο καθώς και μία ακτινογραφία ισχύων.

Προβλέπονται τέτοιου είδους εξετάσεις προκειμένου να προληφθούν τυχόν γενετικές ανωμαλίες και είμαι διατεθειμένη να κάνω οτιδήποτε χρειαστεί, για να είναι σε άριστη φυσική κατάσταση το τέλειο αρσενικό μου, το chow chow μου, ο Ajax! (Άγιαξ)

Αφιερωμένο στο αγοράκι μου που σήμερα γίνεται δύο χρονών!!

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο: www.eyedoll.gr

Το λευκό λερώνεται εύκολα

Να το ξεκαθαρίσω από την αρχή. Δεν είμαι υπέρ, αλλά ούτε και κατά του γάμου. 
Ίσα-ίσα, προτιμώ μία σχέση που να βασίζεται στη συντροφικότητα και ό,τι ήθελε προκύψει, παρά το ψυχοφθόρο κυνήγι της ευτυχίας με στόχο τα σκαλιά της εκκλησίας.    

Πόσες και πόσες σχέσεις όμως δεν είναι ξεφτισμένες αλλά οι άνθρωποι τις κρατούν με νύχια και με δόντια, εθελοτυφλώντας στις ανάγκες τους χάρη στη δύναμη της σιγουριάς που δίνει η συνήθεια; 
Αντί να επανεξετάζουν το κατά πόσο καλύπτονται τα θέλω τους, εξακολουθούν να παραμένουν σε μία στάσιμη και δυσλειτουργική σχέση φοβούμενοι περισσότερο το άγνωστο ενός χωρισμού, παρά το γνωστό μιας κουραστικής συνύπαρξης.   
Οδηγούνται στο γάμο με την ελπίδα ότι θα αλλάξει η κατάσταση. 

Οι γάμοι όμως δεν είναι σανίδες σωτηρίας, είναι σαρκοβόρα θηρία που απαιτούν συνεχή τάϊσμα και από τις δυο πλευρές για να λειτουργήσουν κι αν κάποια από τις δυο πλευρές αμελήσει επανειλημμένα τα καθήκοντά της, μοιραία έρχεται το τέλος. Αυτό που φοβόμασταν δηλαδή, πριν μπούμε στη διαδικασία ενός γάμου.   

Είμαστε η πρώτη γενιά του διαδικτυακού ραντεβού και ζούμε στην εποχή του φευγαλέου αδιαπραγμάτευτου έρωτα. Παρόλα αυτά, ο γάμος σαν θεσμός καλά κρατεί. Κι όμως, δεν είναι ο γάμος ο σκοπός του ερχομού μας σε αυτό τον κόσμο, όσο κι αν έχει υπερτιμηθεί στις συνειδήσεις κάποιων, δεν έχει νόημα να δίνουμε τόση αξία σε ένα πολυσυζητημένο μύθο με πρωταγωνιστή το γνωστό λευκό φόρεμα που από κάτω είναι συχνά μαύρο σαν το κοστούμι του γαμπρού.   

Ειδική τραγελαφική κατηγορία τα άτομα που παρακινούν ή πιέζουν στις μέρες μας τους ανύπαντρους να προχωρήσουν σε γάμο -ακόμα κι αν γνωρίζουν ότι δεν έχουν καν κάποια σχέση-, ανήκουν σε πολύ συγκεκριμένες κατηγορίες  ήδη παντρεμένων και δίχως σημαντικών έξω-οικογενειακών προσωπικών επιτευγμάτων, κατάγονται από μικρές κοινωνίες, έχουν μάξιμουμ δευτεροβάθμια μόρφωση και πιστεύουν ακράδαντα πως το άσπρο φόρεμα αναβαθμίζει αυτομάτως όποια το φορέσει και λειτουργώντας ως πάσο, την κάνει ευπρόσδεκτη παντού.   

Τα άτομα αυτά είναι κυρίως γένους θηλυκού και έχουν τη μορφή μαμάδων (ποτέ θα μου κάνεις ένα εγγόνι), γιαγιάδων (θα πεθάνω και δε θα δω δισέγγονο),  θειάδων (άντε, τι περιμένεις τα παιδιά μου σου έβαλαν τα γυαλιά), συναδέλφων (να παντρευτείς να κάνουμε τα ζευγάρια παρέα), γειτόνων (=@#$%&) και λοιπών κομπάρσων της καθημερινότητας, που επειδή ζουν ανάμεσά μας, αξιώνουν να έχουν άποψη για τη ζωή και το κρεβάτι μας κι έχουν βάλει στόχο να μας αποκαταστήσουν πάραυτα.    

Αθάνατη κυρία Κοκοβίκου, πόσο επίκαιρη είσαι σχεδόν έναν αιώνα μετά!   

Αν τώρα ότι αποφασίσατε να παντρευτείτε, είτε επειδή βρήκατε το άλλο σας μισό, είτε επειδή σας έπεισαν οι προαναφερθείσες γαμολάτρισσες, κρατηθείτε γερά, διότι τώρα αρχίζει το πολυδάπανο γεμάτο άγχος και πιθανές παρεξηγήσεις, ταξίδι σας. 
Βλέπετε, αυτός ο καλά διατηρημένος θεσμός κρύβει πίσω του μία ολόκληρη βιομηχανία που τον στηρίζει και τον συντηρεί χρόνια τώρα. 
Στον πυρετό της αναζήτησης των κορυφαίων στο είδος τους μαθαίνει κανείς τους οργανωτές γάμων, τους οίκους νυφικών, τους ανθοστολισμούς, τους αργυροχρυσοχόους, τους ζαχαροπλάστες, τους φωτογράφους, τους make up artists,  τους κομμωτές, τα κουαρτέτα κι όλους όσους βάζουν το λιθαράκι τους στο στήσιμο του πολυδάπανου αυτού γεγονότος με την ολιγόωρη διάρκεια.    

Οι γάμοι δεν γνωρίζουν κρίση και οικονομική δυσχέρεια. Άπαξ και «μια φορά παντρεύεσαι» οφείλεις να ξεπαραδιαστείς. (Ομοίως τη δεύτερη, αλλά και την τρίτη…). 
Οι άγραφοι κανόνες της πολυέξοδης γαμήλιας τελετής θα καλυφθούν με οποιοδήποτε τρόπο, προκειμένου οι μελλόνυμφοι να έχουν βίο ανθόσπαρτο.    

Άλλο που στο σημείο «η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» οι περισσότερες νύφες ως θύματα ημιμάθειας ή αποτυχημένου χιούμορ, θεωρούν μέγιστη εξυπνάδα να  πατήσουν το πόδι του μελλοντικού τους συζύγου, ξεριζώνοντας τα άνθη του βίου, προς γνώση και συμμόρφωση του…συμβίου.   

Κλασικά μετά ακολουθεί ορθοστασία στον προαύλιο χώρο για αεροασπασμούς, ψευτοχαμόγελα, σιγοψιθυριστά σχόλια και τα φακελάκια όσων αποστάτησαν από τις λίστες γάμου και το γλέντι συνεχίζεται σε κάποιο καλοκακοστολισμένο χώρο με ξελιγωμένους σερβιτόρους, γεμάτα πιάτα, εύπεπτη μουσική στην αρχή, άρωμα Αιγαίου με Γιάννη Πάριο και Κονιτόπουλος family στη συνέχεια, ύστερα τραγούδια τύπου γύρω-γύρω όλοι και κατάληξη σε αυτά του…πόνου, που χορεύονται σκυφτά, καμπουριαστά, ιδρωμένα, με το μάτι θολό από το αλκοόλ και το πουκάμισο ανοιχτό χωρίς γραβάτα. Υπάρχει και το χειρότερο, να αρχίσουν τα κλαρίνα!   

Τα επόμενα πρώτα χρόνια του γάμου λοιπόν, θα ξεχρεώνετε την υπερπαραγωγή που είτε εσείς, είτε οι μαμάδες σας επιλέξατε να ζήσετε.   

Εναλλακτικά, εάν δεν σας ενδιαφέρει τόσο το φαίνεσθε όσο το να περάσετε καλά, μπορείτε να κάντε ένα μικρό, λιτό κι απέριττο low badget γάμο, με καλεσμένους λίγους και καλούς φίλους και να περάσετε τις επόμενες 15 ημέρες σε κάποιον εξωτικό προορισμό της αρεσκείας σας, ξοδεύοντας σαφώς λιγότερα!   

Ό,τι και να διαλέξετε, ο γάμος είναι ένας και δεν στηρίζεται σε καμία περίπτωση στον τρόπο που τελείται, αλλά όπως είπαμε στην αρχή, στον τρόπο που επιλέγουμε το έτερο ήμισυ. Προσοχή λοιπόν, γιατί στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό.

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο www.eyedoll.gr

Rebecca's DIY Vintage Christening!!!

 H (εξ' ολοκλήρου) DIY Vintage Βάφτιση της Ρεβέκκας!!!‏

Ο καιρός περνάει γρήγορα κι έτσι 

μετά το επιτυχημένο 

κι εξ' ολοκλήρου φτιαγμένο από τα χέρια της μαμάς με αγάπη, 

Βaby Shower λίγο πριν τη γέννηση της Ρεβέκκας (δείτε το εδώ) 

ήρθε η ώρα της βάφτισής της την οποία εννοείται ότι και πάλι η μαμά 

(η αφεντιά μου δηλαδή) 

ετοίμασα εξ' ολοκλήρου μόνη με μοναδικούς βοηθούς την φαντασία και τη δημιουργικότητά 

(μόνο το φόρεμα και τα παπούτσια αγοράστηκαν από την Ολλανδία).

Για ακόμα μία φορά το διαδίκτυο μου έδωσε πολλές ιδέες, 

η φαντασία μου τις πήγε παραπέρα, 

ο εκτυπωτής μου τους έδωσε ζωή πάνω στα διάφορα ειδικά χαρτιά, 

ενώ υφάσματα, δανδέλες, πέρλες, κορδέλες, γέμισμα μαξιλαριών, ψαλίδι και κλωστές 

ήταν οι "συνένοχοί" μου στις προετοιμασίες κι έλαβαν σάρκα και οστά 

καθώς ράβονταν με τα χεράκια μου με αγάπη.

Το διπλής όψης κάλεσμα που μοιράστηκε δια χειρός και ηλεκτρονικά 

θύμιζε πεπαλαιωμένο καρτ-ποστάλ 

κι έβαζε αμέσως τους καλεσμένους στο κλίμα της βάφτισης 

που ήθελα να είναι σα να βγήκαν από τoν κόσμο της δεκαετίας του 1920 

(vintage - δηλαδή παλιομοδίτικη, ρετρό και ρομαντική).

Η εκ πεποιθήσεως αντίθεσή μου σε στολισμούς σε ιερούς χώρους 

ευτυχώς ήταν σύμφωνη με την θέση της Μονής Πεντέλης στο θέμα αυτό 

που επιτρέπει μόνο στολισμό της κολυμβήθρας, 

οπότε το λιτό κι απέριττο θέμα μας 

ταίριαζε απόλυτα στον υπέροχο κατανυκτικό χώρο.

Η Ρεβέκκα έκανε μία grande ρετρό εμφάνιση 

με το ροζ-κίτρινο δανδελένιο ρομπέρ της 

φορώντας στο κεφάλι της χειροποίητη κορδέλα πάντα made by mom with love, 

στα ίδια χρώματα και με μερικά φτερά 

που πρόσθεσαν αυτό το κάτι που έκανε ακόμα πιο ρετρό 

το όλο στυλ!!

Η vintage βαλίτσα της βάφτισης με θέμα το Παρίσι ήταν κι αυτή καταπληκτική, 

αγορασμένη από το φοβερό κατάστημα υλικών Newman 

και την επέλεξα γιατί μου θύμιζε τόσο πολύ κάποια καδράκια με αντίστοιχες 

παραστάσεις 

που είχε φέρει χρόνια πριν ο παππούς μου σε κάποιο από τα ταξίδια του 

στη Γαλλία 

και τα χάζευα όταν ήμουν παιδί η ίδια.

Η "Miss R" 

(=ένα από τα υποκοριστικά της μικρής μου) 

ήταν μία απίστευτη μπουρμπουληθρόφατσα μέσα στο ροζ μπουρμπουληθροφόρεμά της

 (=bubble dress )

με τον χειροποίητο (κι αυτός made by mom with love) ασορτί φιόγκο στα μαλλάκια της

 

και τις λατρεμένες χρυσές μπαλαρίνες στα ποδαράκια της!!

Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι δυσκολεύτηκα απίστευτα 

προκειμένου να βρω στην αγορά ύφασμα ίδιου χρώματος και ποιότητας 

(αυθεντικό chiffon) 

για την κατασκευή φιόγκου, λαμπάδας, διακοσμητικού κολυμβήθρας, μπουκαλιού λαδιού, κεριών κτλ 

κι από την απογοήτευση μας έσωσε κυριολεκτικά η καλή μας 

η γιαγιά Όλγα (η πεθερά μου) 

η οποία ούσα κοσμογυρισμένη πάντα αγόραζε υφάσματα στα ταξίδια της 

για να ράβει τα ρούχα της 

αλλά ένα από αυτά δεν το είχε χρησιμοποιήσει για χρόνια ολόκληρα και 

ω! τι τρέλεια σύμπτωση, 

ήταν ροζ σιφόν όπως αυτό ακριβώς που έψαχνα:

Vintage με όλη τη σημασία της λέξης!! 

Ένα ανθισμένο λουλούδι, 

(όπως το ζωντανό λουλούδι μας που ανθίζει μέρα με την ημέρα) 

ήταν το βασικό διακοσμητικό όλων σε απαλό ροζ και παλιακό μπεζ χρώμα. 

Όλα αυτά μαζί σε στρώματα και με δανδέλα στο κέντρο και μερικές πέρλες 

(τρεις για το μπουκάλι του λαδιού και τη λαμπάδα, 

μία για τα κεράκια και το φιόγκο των μαλλιών της).

 

Τα αναμνηστικά της βάφτισης όπως αναγραφόταν και στο προσκλητήριο 

δεν τα μοιράσαμε έξω από τη Μονή 

αλλά κάτω από τα πλατάνια, στον αίθριο χώρο του απέναντι καταστήματος 

μαζί με καφέ, αναψυκτικά και γλυκά... 

Στα παιδιά δόθηκαν χειροποίητα αρκουδάκια

 και στους ενήλικες χειροποίητες κρεμαστές καρδιές, 

ώστε να έχει καθένας φεύγοντας ένα κομμάτι από την καρδιά μας 

σαν "ευχαριστώ" 

που μας τίμησε με την παρουσία του... 

(....εννοείται όλα ήταν made by mom with love!!)

Στο κύριο διακοσμητικό τραπέζι που έστησα πρωί πρωί και πριν τη βάφτιση, 

τοποθέτησα μία κορνίζα με καλωσόρισμα,

 

το παγκόσμιας εμβέλειας ραδιόφωνο της γιαγιάς μου, 

μουσικές παρτιτούρες από κομμάτια της εποχής, 

ένα κλουβί με vintage μινιατούρες, 

ρετρό δίσκο με καραμέλες, 

σίδερο με κάρβουνο, 

ρομαντική κορνίζα και βιβλία εποχής καθώς 

και το χειροποίητο βιβλίο ευχών 

στο οποίο όμως έκανα την εξής καινοτομία:

Σε κάθε τραπέζι εκτός από το βάζο με το δανδελένιο φιόγκο με το αρχικό 'R'

 

και την ειδική σήμανση κατά του τσιγάρου 

(δυστυχώς στην Ελλάδα του 2013 δεν εννοείται το αυτονόητο

 κι ακόμα χειρότερα παρουσία παιδιών), 

τοποθέτησα κι από ένα μπαουλάκι ή καλαθάκι με ρετρό card-postales 

(τις οποίες βρήκα στο διαδίκτυο), 

από διάφορα μέρη του κόσμου, μαζί με στυλό. 

Κάθε καλεσμένος επέλεξε να γράψει τις ευχές του στο κάρτα από τη χώρα 

της αρεσκείας του 

κι έτσι το βιβλίο δεν ταλαιπωρήθηκε περνώντας από χέρια σε χέρια 

και κυρίως 

έγραψαν όλοι σε κάποια κάρτα διότι τους φάνηκε πρωτότυπη ιδέα 

ενώ το βιβλίο των ευχών πολλοί το σνομπάρουν ενίοτε...  

Όλες οι κάρτες βρίσκονται πλέον τακτοποιημένες μέσα στο βιβλίο των ευχών 

και ξεφυλλίζοντας το κάθε ευχή είναι από μόνη της ένα ταξίδι!! 

 Είμαστε ταξιδιάρηδες οικογενειακώς, -γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε-

και το ίδιο επιθυμούμε κι ευελπιστούμε 

και

για τη Ρεβέκκα μας!!

Σε κάθε ένα από τα τραπέζια έδωσα έναν τίτλο βιβλίου της εποχής εκείνης 

κι έτσι μετά την βάφτιση βρεθήκαμε παρέα 

με τη Λουίζ Μέη Άλκοτ και τις "Μικρές Κυρίες" της, 

 

τον Κάρολο Ντίκενς και την "Χριστουγεννιάτικη Ιστορία" του, 

την "Υπερηφάνεια και Προκατάληψη" της Τζέην Όστιν, 

τις "Περιπέτειες του Τομ Σώγιερ" του Μαρκ Τουέιν 

και 

τον "Υπέροχο Γκάτσμπυ" του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ.

 Εκτός από  το κλασικό δώρο που προσφέραμε 

στη Νονά Μάρθα 

που έδωσε με κάτι παραπάνω από την καρδιά της 

το όνομα στη Ρεβέκκα μας 

μιας και συμπτωματικά το ίδιο όνομα είχε 

και η μητέρα της 

και προκειμένου να την ευχαριστήσουμε 

τονίζοντάς της το πόσο σημαντικό ήταν για εμάς 

το ότι έγινε η πνευματική οδηγός 

της Ρεβέκκας, 

φροντίσαμε να την κάνουμε "πτυχιούχο" του είδους 

με το "Certificate of Godparent" 

το οποίο της παραδώσαμε κορνιζαρισμένο 

και απλά λάτρεψε!!

Next project: Τα πρώτα Γενέθλια της Ρεβέκκας στις 29 Οκτωβρίου.... 

μείνετε συντονισμένοι!! :)

Σημείωση: Είμαι εναντίον στην όποια προβολή των παιδιών στο διαδίκτυο, για το λόγο αυτό το υδατογράφημα με το αρχικό του ονόματός της ("R") καλύπτει τα χαρακτηριστικά του προσώπου της Ρεβέκκας