Το λευκό λερώνεται εύκολα

Να το ξεκαθαρίσω από την αρχή. Δεν είμαι υπέρ, αλλά ούτε και κατά του γάμου. 
Ίσα-ίσα, προτιμώ μία σχέση που να βασίζεται στη συντροφικότητα και ό,τι ήθελε προκύψει, παρά το ψυχοφθόρο κυνήγι της ευτυχίας με στόχο τα σκαλιά της εκκλησίας.    

Πόσες και πόσες σχέσεις όμως δεν είναι ξεφτισμένες αλλά οι άνθρωποι τις κρατούν με νύχια και με δόντια, εθελοτυφλώντας στις ανάγκες τους χάρη στη δύναμη της σιγουριάς που δίνει η συνήθεια; 
Αντί να επανεξετάζουν το κατά πόσο καλύπτονται τα θέλω τους, εξακολουθούν να παραμένουν σε μία στάσιμη και δυσλειτουργική σχέση φοβούμενοι περισσότερο το άγνωστο ενός χωρισμού, παρά το γνωστό μιας κουραστικής συνύπαρξης.   
Οδηγούνται στο γάμο με την ελπίδα ότι θα αλλάξει η κατάσταση. 

Οι γάμοι όμως δεν είναι σανίδες σωτηρίας, είναι σαρκοβόρα θηρία που απαιτούν συνεχή τάϊσμα και από τις δυο πλευρές για να λειτουργήσουν κι αν κάποια από τις δυο πλευρές αμελήσει επανειλημμένα τα καθήκοντά της, μοιραία έρχεται το τέλος. Αυτό που φοβόμασταν δηλαδή, πριν μπούμε στη διαδικασία ενός γάμου.   

Είμαστε η πρώτη γενιά του διαδικτυακού ραντεβού και ζούμε στην εποχή του φευγαλέου αδιαπραγμάτευτου έρωτα. Παρόλα αυτά, ο γάμος σαν θεσμός καλά κρατεί. Κι όμως, δεν είναι ο γάμος ο σκοπός του ερχομού μας σε αυτό τον κόσμο, όσο κι αν έχει υπερτιμηθεί στις συνειδήσεις κάποιων, δεν έχει νόημα να δίνουμε τόση αξία σε ένα πολυσυζητημένο μύθο με πρωταγωνιστή το γνωστό λευκό φόρεμα που από κάτω είναι συχνά μαύρο σαν το κοστούμι του γαμπρού.   

Ειδική τραγελαφική κατηγορία τα άτομα που παρακινούν ή πιέζουν στις μέρες μας τους ανύπαντρους να προχωρήσουν σε γάμο -ακόμα κι αν γνωρίζουν ότι δεν έχουν καν κάποια σχέση-, ανήκουν σε πολύ συγκεκριμένες κατηγορίες  ήδη παντρεμένων και δίχως σημαντικών έξω-οικογενειακών προσωπικών επιτευγμάτων, κατάγονται από μικρές κοινωνίες, έχουν μάξιμουμ δευτεροβάθμια μόρφωση και πιστεύουν ακράδαντα πως το άσπρο φόρεμα αναβαθμίζει αυτομάτως όποια το φορέσει και λειτουργώντας ως πάσο, την κάνει ευπρόσδεκτη παντού.   

Τα άτομα αυτά είναι κυρίως γένους θηλυκού και έχουν τη μορφή μαμάδων (ποτέ θα μου κάνεις ένα εγγόνι), γιαγιάδων (θα πεθάνω και δε θα δω δισέγγονο),  θειάδων (άντε, τι περιμένεις τα παιδιά μου σου έβαλαν τα γυαλιά), συναδέλφων (να παντρευτείς να κάνουμε τα ζευγάρια παρέα), γειτόνων (=@#$%&) και λοιπών κομπάρσων της καθημερινότητας, που επειδή ζουν ανάμεσά μας, αξιώνουν να έχουν άποψη για τη ζωή και το κρεβάτι μας κι έχουν βάλει στόχο να μας αποκαταστήσουν πάραυτα.    

Αθάνατη κυρία Κοκοβίκου, πόσο επίκαιρη είσαι σχεδόν έναν αιώνα μετά!   

Αν τώρα ότι αποφασίσατε να παντρευτείτε, είτε επειδή βρήκατε το άλλο σας μισό, είτε επειδή σας έπεισαν οι προαναφερθείσες γαμολάτρισσες, κρατηθείτε γερά, διότι τώρα αρχίζει το πολυδάπανο γεμάτο άγχος και πιθανές παρεξηγήσεις, ταξίδι σας. 
Βλέπετε, αυτός ο καλά διατηρημένος θεσμός κρύβει πίσω του μία ολόκληρη βιομηχανία που τον στηρίζει και τον συντηρεί χρόνια τώρα. 
Στον πυρετό της αναζήτησης των κορυφαίων στο είδος τους μαθαίνει κανείς τους οργανωτές γάμων, τους οίκους νυφικών, τους ανθοστολισμούς, τους αργυροχρυσοχόους, τους ζαχαροπλάστες, τους φωτογράφους, τους make up artists,  τους κομμωτές, τα κουαρτέτα κι όλους όσους βάζουν το λιθαράκι τους στο στήσιμο του πολυδάπανου αυτού γεγονότος με την ολιγόωρη διάρκεια.    

Οι γάμοι δεν γνωρίζουν κρίση και οικονομική δυσχέρεια. Άπαξ και «μια φορά παντρεύεσαι» οφείλεις να ξεπαραδιαστείς. (Ομοίως τη δεύτερη, αλλά και την τρίτη…). 
Οι άγραφοι κανόνες της πολυέξοδης γαμήλιας τελετής θα καλυφθούν με οποιοδήποτε τρόπο, προκειμένου οι μελλόνυμφοι να έχουν βίο ανθόσπαρτο.    

Άλλο που στο σημείο «η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» οι περισσότερες νύφες ως θύματα ημιμάθειας ή αποτυχημένου χιούμορ, θεωρούν μέγιστη εξυπνάδα να  πατήσουν το πόδι του μελλοντικού τους συζύγου, ξεριζώνοντας τα άνθη του βίου, προς γνώση και συμμόρφωση του…συμβίου.   

Κλασικά μετά ακολουθεί ορθοστασία στον προαύλιο χώρο για αεροασπασμούς, ψευτοχαμόγελα, σιγοψιθυριστά σχόλια και τα φακελάκια όσων αποστάτησαν από τις λίστες γάμου και το γλέντι συνεχίζεται σε κάποιο καλοκακοστολισμένο χώρο με ξελιγωμένους σερβιτόρους, γεμάτα πιάτα, εύπεπτη μουσική στην αρχή, άρωμα Αιγαίου με Γιάννη Πάριο και Κονιτόπουλος family στη συνέχεια, ύστερα τραγούδια τύπου γύρω-γύρω όλοι και κατάληξη σε αυτά του…πόνου, που χορεύονται σκυφτά, καμπουριαστά, ιδρωμένα, με το μάτι θολό από το αλκοόλ και το πουκάμισο ανοιχτό χωρίς γραβάτα. Υπάρχει και το χειρότερο, να αρχίσουν τα κλαρίνα!   

Τα επόμενα πρώτα χρόνια του γάμου λοιπόν, θα ξεχρεώνετε την υπερπαραγωγή που είτε εσείς, είτε οι μαμάδες σας επιλέξατε να ζήσετε.   

Εναλλακτικά, εάν δεν σας ενδιαφέρει τόσο το φαίνεσθε όσο το να περάσετε καλά, μπορείτε να κάντε ένα μικρό, λιτό κι απέριττο low badget γάμο, με καλεσμένους λίγους και καλούς φίλους και να περάσετε τις επόμενες 15 ημέρες σε κάποιον εξωτικό προορισμό της αρεσκείας σας, ξοδεύοντας σαφώς λιγότερα!   

Ό,τι και να διαλέξετε, ο γάμος είναι ένας και δεν στηρίζεται σε καμία περίπτωση στον τρόπο που τελείται, αλλά όπως είπαμε στην αρχή, στον τρόπο που επιλέγουμε το έτερο ήμισυ. Προσοχή λοιπόν, γιατί στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό.

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο www.eyedoll.gr