Όταν γεμάτη ενθουσιασμό ξεκινούσα αυτό το blog
πριν περίπου δύο χρόνια,
ήμουν ακόμη επηρεασμένη από την όλη μου εμπειρία σχετικά με τα του (τότε)
πρόσφατου γάμου μου
κι αυτό που είχα νιώσει την ανάγκη να κάνω ήταν να μοιραστώ τις γνώσεις
που είχα αποκομίσει έως τότε με όλους όσους "αναζητούσαν" όπως κι εγώ
διαδικτυακές ιδέες, λύσεις, προτάσεις
για να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες,
τα δικά τους ερωτήματα....
Στις μέρες μας το να φτάσει τελικά κάποιος στο γάμο είναι
και εύκολο αλλά και δύσκολο μαζί.
Εύκολο για όσους παίρνουν εύκολα αποφάσεις ζωής,
δύσκολο για όσους αποφασίζουν δύσκολα.
Όλα έχουν δύο όψεις άλλωστε.
Δυστυχώς, στον πολυπαθή μικρόκοσμο της χώρας μας,
εδώ που οι άνθρωποι ευκολότερα ασχολούνται με το τι κάνει ο άλλος
παρά με τα του οίκου τους,
η πιο πικρή καραμέλα είναι αυτή που παλαιότερα πιπιλούσαν γονείς, συγγενείς, γείτονες
αλλά πλέον και "αποκατεστημένοι" φίλοι.
[σημείωση: Με τον όρο "αποκατεστημένοι" αναφέρομαι σε όλους/όλες αυτούς που
σαν εργένηδες συν-διασκεδάζαμε, κάναμε κοινές διακοπές,
μοιραζόμασταν σκέψεις, στιγμές και συναισθήματα και στην τελική θεωρούσαμε φίλους
ή έστω κατά συνθήκη φίλους
(ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ!!)
και στη συνέχεια παντρεύτηκαν κι έκαναν παιδιά πριν από τους άλλους
(σημ. κι εγώ ανήκω σε αυτούς που "αποκαταστάθηκαν" αργότερα και μετά τα τριάντα+)].
Αρχίζουν λοιπόν ακόμα και οι μέχρι πρότινος φίλοι,
να πιπιλούν την ίδια καραμέλα και με ύφος κορεσμού-αυταρέσκειας-καρδινάλιου
ρωτούν τους ακόμα αδέσμευτους φίλους τους:
"τι θα γίνει με εσένα? πότε θα παντρευτείς κι εσύ να κάνεις και κάνα παιδάκι? έχουμε ένα φίλο/μία φίλη να σου γνωρίσουμε....."
(μα γιατί άραγε ο ενικός μετατρέπεται σε πληθυντικό μετά το γάμο? πάει πακέτο?)
Ναι, πλέον το ομολογώ δημόσια:
την φοβόμουν την δέσμευση
και πολύ περισσότερο εννοείται τον γάμο
που θεωρούσα ότι είναι ισόβια δεσμά.
Απέφευγα έντεχνα κάθε είδους σχέση που θα μπορούσε να οδηγήσει εκεί
κάνοντας ηθελημένα λανθασμένες επιλογές
για να μπορώ κατόπιν να δικαιολογώ τον εαυτό μου ρίχνοντας τις ευθύνες
για την εκάστοτε σχέση που δεν είχε αίσιο τέλος,
στους άλλους!!
Δεν επέτρεψα σε φίλους-καρδινάλιους να ασχοληθούν με την ζωή μου
παραπάνω από εκεί που ήθελα
και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι
ποτέ μα ποτέ δεν θα φερόμουν έτσι
όταν σε κάποια στιγμή θα ερχόταν η δική μου σειρά "αποκατάστασης"
(διότι "πεπρωμένον φυγείν αδύνατον φίλοι μου")!!
Ευτυχώς είμαι από τους ανθρώπους που δεν ξεκίνησαν αλλά
κατέληξαν σε έναν σύντροφο....
κι έτσι δυο χρόνια μετά όχι μόνο δεν νιώθω παντρεμένη αλλά αισθάνομαι
πιο ελεύθερη από ποτέ
δίπλα σε ένα άνθρωπο που είναι πολύ περισσότερα από όσα πίστευα
ότι αντιπροσωπεύει ένας σύζυγος!
Είναι συνοδοιπόρος, αυτοκολλητάκι, παρεάκι, φίλος, συμβουλάτορας,
οικογένεια-σε-ένα, φίλοι-σε-ένα, my everything!!!
Για όλους όμως υπάρχει ένα ταίρι, ένα άλλο μισό που απλά κλειδώνει
και μας ολοκληρώνει
αφήνοντάς μας ταυτόχρονα χώρο
να κινούμαστε,
να αναπνέουμε,
να δημιουργούμε,
να είμαστε ο εαυτός μας.
Δεν υπάρχει νωρίς κι αργά,
υπάρχει μόνο η κατάλληλη στιγμή για όλα
και όπως πολύ σοφά διατυπώθηκε στο τέλος κάποιου επεισοδίου του
sex and the city
"...ίσως κάποιες γυναίκες δεν είναι γραφτό να εξημερωθούν.
Ίσως απλά χρειάζονται να είναι ελεύθερες
μέχρι να βρουν κάποιον το ίδιο άγριο με αυτές"
....και να κάνουν μαζί του οικογένεια κτλ (....συμπληρώνω εγώ που κάτι ξέρω πια!!!)
(συνεχίζεται........)
